Ko je bio Dušan D. Krstić (1889-1981) ađutant kralja Aleksandra Karadjordjevića, koji je odbio da pogazi svoju vojničku čast. Prema rečima hroničara Niša Vukadina Dimitrijevića, koji je imao priliku i da ga upozna u Nišu, Krstić je bio uslovljen da novoj vlasti ponovo polaže oficirsku zakletvu što on nije prihvatio, sa obrazloženjem da vojnik samo jednom polaže zakletvu otadžbini. Tada nastaju njegov progon i muke. Oduzeta mu je sva nepokretna imovina i smeštaju ga sa porodicom u zajednički stan, koji se nalazio u prizemnoj neuslovnoj kući u ulici Generala Milojka Lešjanina br 52.
Rodio se u Kruševcu u trgovačkoj porodici. Posle završene osnovne škole i gimnazije upisuje Vojnu akademiju, koju završava pred Balkanski rat. Kao mladi poručnik, znanje stečeno na akademiji prenosi na bojno polje.
Rasporedjen je za komandira 1. čete 2. bataljona u 12. pešadijskom Puku “Car Lazar”. Tako počinje njegova ratnička i vojna karijera.
U prvom svetskom ratu septembra meseca 1914. kod Mojkovića groblja kod Valjeva, bio je teško ranjen. Medjutim, maja 1915. god vraća se na front.
U povlačenju Srpske vojske preko Albanskih planina i gudura oboljeva od tifusa i biva smešten u luci San Đovani di Medua odakle ga italijanskim brodom sa grupom ranjenika i bolesnika preveze u Bizertu na oporavak.
Nakon oporavka u proleće 1916. biva premešten u Mikru pored Soluna, gde kao kapetan komanduje pešadijskom puku u Moravskoj diviziji.
Iz rata izilazi kao višestruko visoko nagradjivan i odlikovani oficir.
Nakon završetka rata, raspoređuju ga na razne komandne duznosti u garnizonima od Niša, Dubrovnika, Splita, Bjelovara i Sušaka… Kao perspektivnog oficira, Generalštab ga upućuje u Francusku u visoku ratnu školu 1929. godine, koju završava u klasi sa Šarlom de Golom i Dražom Mihajlovićem.
Po povratku sa školovanja 1931. godine, biva raspoređen za licnog pratioca i ađutanta Kralja Aleksandra Karađordevića.
Ovu dužnost u činu pukovnika obavlja sve do pogibije Kralja 1934. godine. Nakon toga prelazi na službu u Generalštab u Beograd. Tu ga i zatiče aprilski rat 1941. gde biva zarobljen i interniran u oficirski logor u Mathauzenu gde ostaje do kraja drugog svetskog rata.
Nakon povratka iz zarobljenišva javlja se vojnim vlastima u novoformiranoj DFJ. Kao visokoodlikovanom ratniku, nove vlasti mu nude službu u JNA.
Medjutim, Krstić je bio uslovljen da novoj vlasti ponovo polaže oficirsku zakletvu što on nije prihvatio, sa obrazloženjem da vojnik samo jednom polaže zakletvu otadžbini. Tada nastaju njegov progon i muke. Oduzeta mu je sva nepokretna imovina i smeštaju ga sa porodicom u zajednički stan, koji se nalazio u prizemnoj neuslovnoj kući u ulici generala Milojka Lešjanina br 52.
Kako je ostao bez sredstava za život, general se pismeno obraća Francuskom predsedniku generalu De Golu i od njega traži pomoć. De Gol mu omogućava da dobije pasoš i ode u Francusku. Kao svog druga iz visoke ratne škole, rasporedjuje ga kao predavača u toj školi koju su zajedno svojevremeno pohađali. I tu posle dve godine general Dušan Krstić stiče penziju i kao veliki rodoljub vraća se da živi sa porodicom u Niš i Srbiju.
Dugo godina je bio aktivavan u Udruženju nosilaca Albanske spomenice i u više navrata posećivao Krf, Solun i Zejtinlik gde se klanjao senima svojih ratnih drugiva koju su tamo ostavili svoje posmrtne ostatke.
Generala Krstića, niški hroničar Vukadin Dimitrijević, upoznao je, kako kaže, krajem 70 tih.
“Prolazeći ulicom tada Stanka Paunovića pred sam pružni prelaz, u dvorištu prizemne kuće sa žutom fasadom, uočio sam starijeg gospodina do pasa golog, kako se umiva na dvorisnoj česmi u sred zime sa snegom skoro do kolena. Taj prizor me zainteresovao da upoznam čoveka koji se na minus 10 stepeni umiva u dvorištu na česmi. Tako sam upoznao generala koji je već bio u godinama, ali krepkog i vitalnog. Rekao mi je da je navikao da se tako umiva hladnom vodom još kao mlad oficir i član sokolske družine i da obavezno svakog jutra pre umivanja radi i fiskulturu i razgibavanje”.
General Dušan Krstić je živeo tiho, mirno i povučeno od javnosti. Umro je 1981 god i sahranjen na Novom groblju. Njegovi potomci i danas zive u Nišu.
“Sa njegovim unukom koji se isto zove Dušan sam lični prijatelj. General Krstić je bio izuzetno pedantan. Iza sebe je ostavio dnevnik u 5 svezaka i dva velika i sređena albuma sa fotografijama, sistematizovana od početka školovanja, ratovanja, službe na Dvoru i penzionisanja. Njegov unuk Dusan Krstić, moj prijatelj mi je omogućio da prepišem sve dnevnike i da preslikam sve fotografije kraljevog ađutanta”
Dimitrijević ističe da u Nišu jako mali broj ljudi zna da smo kao sugrađanina imali kraljevog ađutanta. Generala sa briljantnom vojničkom i ratničkom karijerom.
“Zaposleni u Muzeju u Kruševcu su me pre nekoliko godina kontaktirali da ih povežem sa naslednicima generala Krstića. Njegov unuk Dušan im je ustupio fotografije, dnevnike, odlikovanja i hladno oružje, koje je dobijao na poklon dok je bio adjutant u pratnji Kralja Aleksandra i s njim putovao po raznim državama, za izložbu koja je na kraju i priredjena u Muzeju u Kruševcu.” – zaključuje Dimitrijević.
Izvor – Vukadin K. Dimitrijević
